Αποδελτίωση άρθρου "Peppler, K. A., & Solomou, M. (2011). Building creativity: Collaborative learning and creativity in social media environments, On the Horizon, 19 (1), 13-23" και μια περίπτωση ψηφιακής δημιουργικότητας
Σύμφωνα με το άρθρο των Peppler & Solomou (2011), η δημιουργικότητα δεν αποτελεί μια ατομική προσπάθεια, αλλά μια έννοια που βασίζεται στη συνεργασία και έχει παράλληλα κοινωνικό-πολιτιστικό χαρακτήρα. Λόγω της τεχνολογικής εξάπλωσης και της διαδικτυακής επικοινωνίας με εφαρμογές όπως το Facebook, MySpace, κα., οι Peppler & Solomou (2011) θεώρησαν ότι η δημιουργικότητα εμφανίζεται πια σε διαδικτυακές κοινότητες, μέσα στις οποίες διαδίδονται οι καινοτόμες ιδέες. Επιπλέον, οι εμπειρογνώμονες, οι οποίοι σύμφωνα με τον Csikszentmihalyi (1996) διαμορφώνουν το πεδίο, είναι σήμερα τα μέλη των διαδικτυακών ομάδων, ενώ η αξία της εμπειρογνωμοσύνης τους, ορίζεται από τη συνεισφορά τους στα κοινωνικά δίκτυα. Προκειμένου να διερευνηθεί η φύση της δημιουργικότητας και της συνεργατικής μάθησης, οι Peppler & Solomou πραγματοποίησαν μια έρευνα, όπου οι συμμετέχοντες κατασκεύασαν τρισδιάστατα αρχιτεκτονικά κτίρια, μέσω του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος Quest Atlantis, με κάποιους περιορισμούς κάθε φορά, διαφορετικούς για κάθε ομάδα. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν, ότι τα μέλη της κοινότητας, πήραν συμβουλές και μοιράστηκαν πληροφορίες, γεγονός που οδήγησε στην άποψη ότι η δημιουργικότητα είναι μια συνεργατική και όχι μια ατομική προσπάθεια, ενώ παρά τους περιορισμούς για κάθε ομάδα, προέκυψαν συναφή συστήματα, γεγονός που ενίσχυσε στην θεώρηση της δημιουργικότητας ως κοινωνικό – πολιτιστικό οικοδόμημα. Επιπλέον, οικοδομήματα που εμφανίστηκαν αρχικά με μεγάλη συχνότητα, όπως πχ η κατασκευή σπίτι-μανιτάρι, θεωρήθηκαν αργότερα μη πρωτότυπα ή άτεχνα, γεγονός που υποδεικνύει ότι ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο και απεικονίζει την περιορισμένη διάρκεια ζωής των δημιουργικών ιδεών, ως αποτέλεσμα της συνεχούς αύξησης της δημιουργικότητας μέσα στις κοινότητες.
Συνεπώς, η αλληλεπίδραση ενός ατόμου με τους άλλους διεγείρει ιδέες διαφορετικές από αυτές στις οποίες κάθε άτομο θα μπορούσε να καταλήξει μόνο του. Παράλληλα, η δημιουργικότητα διαμορφώνεται με τη συνεργασία των ατόμων στις διαδικτυακές κοινότητες, στις οποίες μάλιστα οι ιδέες μεταδίδονται γρήγορα μεταξύ των μελών και περισσότερο απ’ ότι σε άλλες κοινότητες.
Μια περίπτωση ψηφιακής δημιουργικότητας (εικ.1) στις σχολικές αίθουσες, αποτελεί η μέθοδος της ψηφιακής αφήγησης. Πολλά λογισμικά και εφαρμογές, έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς προκειμένου να υποστηρίξουν την παραγωγή ψηφιακών ιστοριών, ένα από τα πιο γνωστά και πολυχρησιμοποιημένα, εξαιτίας της ευκολίας στη χρήση του αποτελεί και το Scratch 3.0. Πρόκειται για ένα περιβάλλον προγραμματισμού, με λειτουργίες εξαιρετικά απλές, γεγονός που καθιστά το λογισμικό εύκολα διαχειρίσιμο ακόμη και από τις πρώτες τάξεις της εκπαίδευσης. Μάλιστα, σε μελέτη του Μπράϊλα (2014), σχετική με την παραγωγή ψηφιακών ιστοριών από τους ίδιους τους μαθητές, φάνηκε η δημιουργικότητα των μαθητών να εξελίχτηκε σημαντικά, δημιουργώντας συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού, αυξήθηκαν οι ικανότητες επικοινωνίας και συνεργατικότητας, ενώ παράλληλα εκδήλωσαν ενδιαφέρον συμμετοχής ακόμη και οι μαθητές που ήταν πιο αδιάφοροι.
Βιβλιογραφία
Μπράϊλας Α. Β. (2014). Ψηφιακή αφήγηση ιστοριών στην εκπαίδευση: Καλοτάξιδες ιστορίες και αφηγηματικά μωσαϊκά, 9ο Πανελλήνιο συνέδριο με διεθνή Συμμετοχή, Ελληνική Επιστημονική Ένωση Τεχνολογιών Πληροφορίας & Επικοινωνιών στην Εκπαίδευση (ΕΤΠΕ), Ρέθυμνο
Peppler, K. A., & Solomou, M. (2011). Building creativity: Collaborative learning and creativity in social media environments, On the Horizon, 19 (1), 13-23
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου