Ο αιώνας που διανύουμε έχει φτάσει ήδη σε μεγάλα ύψη τεχνολογικών και κοινωνικών επιτευγμάτων. Σε αντίθεση με τη Βιομηχανική Εποχή, όπου ήταν πολύ σημαντική η ικανότητα των ατόμων να εκτελούν εργασίες ρουτίνας, η ψηφιακή εποχή απαιτεί ικανότητες διερεύνησης, επικοινωνίας ιδεών και συνεργασίας με άλλους, για τον σχεδιασμό και τη βελτιστοποίηση λύσεων σε προβλήματα του πραγματικού κόσμου (Levy & Murnane, 2013). Ως ενεργά μέλη μιας κοινωνίας της γνώσης, χρειάζεται λοιπόν να συνδυάζουμε μια ποικιλία δεξιοτήτων, καθώς είναι απαραίτητες για την επιτυχία στον χώρο εργασίας, ενώ οι ΤΠΕ είναι μείζονος σημασίας για την ανάπτυξή τους (Van Laar & Van Deursen et al., 2017).
Το P21 (2008) απαριθμεί τρεις τύπους δεξιοτήτων (εικ.1): δεξιότητες μάθησης (κριτική σκέψη και προβληματισμό, δημιουργικότητα και καινοτομία, συνεργασία και επικοινωνία), δεξιότητες αλφαβητισμού (πληροφοριακός, τεχνολογικός και γραμματισμός των Media) και δεξιότητες ζωής (ευελιξία και προσαρμοστικότητα, πρωτοβουλία και αυτοεξυπηρέτηση, κοινωνικές δεξιότητες, παραγωγικότητα, ηγεσία και ευθύνη) (Van Laar & Van Deursen et al., 2017).
Οι Van Laar & Van Deursen et al. (2017), σε έρευνα που πραγματοποίησαν, σχετικά με το αν και πως συνδέονται οι δεξιότητες του 21ου αιώνα με τις ψηφιακές (ψηφιακό γραμματισμό), κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι βασικές δεξιότητες, είναι θεμελιώδεις για την εκτέλεση καθηκόντων στον τομέα της ενασχόλησης, ενώ οι ψηφιακές δεξιότητες είναι εκείνες που απαιτούνται, προκειμένου να μπορούν να πραγματοποιηθούν και να έχουν ισχύ οι πρώτες.
Σε μια παγκόσμια λοιπόν κοινωνία της γνώσης, οι βασικές δεξιότητες των εργαζόμενων καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ανταγωνιστικότητα των οργανισμών και την ικανότητα προώθησης της καινοτομίας. Δεδομένου του ταχύ ρυθμού αλλαγής και της επιρροής της τεχνολογίας, οι πολίτες είναι απαραίτητο να κατέχουν ψηφιακές δεξιότητες για να καλλιεργήσουν τις βασικές δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να ανταπεξέλθουν και να ευδοκιμήσουν σε αυτή την μεταβαλλόμενη κοινωνία.
Η προώθηση συνεπώς τέτοιων δεξιοτήτων αποτελεί επιτακτική ανάγκη και απαιτεί μια πιο συστημική προσέγγιση από την πλευρά της εκπαίδευσης. Όλοι όσοι συμμετέχουν ενεργά στην προετοιμασία των νέων προκειμένου να βγουν στον εργασιακό στίβο, χρειάζεται να συμβάλλουν στην παροχή τέτοιου είδους γνώσεων και άσκησης δεξιοτήτων, προκειμένου οι μαθητές να γίνουν μελλοντικά πλήρεις συμμετέχοντες στην κοινωνία (Jenkins & Clinton et al., 2006).
Βιβλιογραφία:
Autor, D. & Levy, F. & Murnane, R. J. (2003). The Skill Content of Recent Technological Change: An Empirical Exploration, The Quarterly Journal of Economics, vol. 118(4), Oxford University Press, https://doi.org/10.1162/003355303322552801
Jenkins, H., Clinton, K., Purushotma, R., Robinson, A.J., and Weigel, M. (2006). Confronting the Challenges of Participatory Culture: Media Education for the 21st Century.
Van Laar, E., & Van Deursen, A., & Van Dijk, J., & De Haan, J. (2017). The relation between 21st-century skills and digital skills: A systematic literature review, Computers in Human Behavior, vol. 72, 577-588, https://doi.org/10.1016/j.chb.2017.03.010
https://ccsavpro.com/tech-and-the-21st-century-classroom/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου